RISAstórar smáSÖGUR

120 Illir andar.is Það var haust. Laufin strukust eftir gangstéttinni og fuku svo upp í dimman himininn. Inni í bláu húsi í borginni sat stelpa í leiðslu frá skjánum sem hún sat við. Hún var í miðjum hasar og spennu tölvuleik. Litla ljóstíran frá tölvunni var eina ljósið í öllu húsinu, enda var niðdimm nótt. „Ooo, nei!“ hvísl- öskraði hún þegar hún tapaði. Stelpan vissi að hún yrði að hafa lágt, mamma og pabbi hennar máttu alls ekki vakna. Allt í einu slokknaði á tölvuleiknum og á skjánum birtist drungaleg vefsíða. Illir andar.is stóð á vefsíðunni miðri. „Hvaða bull!!“ sagði hún við sjálfa sig, hristi höfuðið og ætlaði að fara út af síðunni en sama hvað hún reyndi, tölvan var frosin. Skyndilega byrjuðu að heyrast undarleg og lág hvísl í kringum hana sem hækkuðu æ meira. „Grenja, öskra, deyja, drepa, hrædd, þú ert hrædd.“ Stelpan stirðnaði upp og svitinn byrjaði að leka niður ennið. „Hv ... hver ertu?“ stamaði hún skjálfandi röddu. Ekkert svar, bara þögn, þrúgandi þögn. En allt í einu byrjaði eitthvað að strjúkast við kinn hennar, síðan var