RISAstórar smáSÖGUR 2019

11 berst um og mér til furðu er mér strax sleppt. Ég sný mér við og til mikils léttis sé ég að þetta er ekki vörður heldur stelpa, dálítið eldri en ég. Hún starir á mig og segir: „Þeir munu ná þér.“ Svo snýr hún sér við og heldur áfram að hneigja sig. Ég hugsa mig um, eru þeir hvort sem er ekki búnir að því? Þeir halda mér hér og bíða eftir að fá „leyfi“ til að drepa mig. Svo annaðhvort næ ég að komast undan eða þeir lóga mér eins og öllum hinum krökkunum. Kannski getur lítil stelpa eins og ég komist héðan eða ekki. En ég get ekki vitað það án þess að reyna. Svo ég held áfram að skríða fyrir aftan krakkana og kem loks að hurðinni. Ég smeygi mér út um dyrnar og mér til mikillar lukku vísar hún beint út á lóðina umhverfis „Munaðarleysingjahælið.“ Allt í einu heyri ég öskrað: „Barn að strjúka!“ Skelfingu lostin sný ég mér við og sé að einn varðanna hefur komið auga á mig og kemur á harðaspretti á eftir mér. Ég skýst af stað í gegnum garðinn. Það liggja glerbrot á víð og dreif á jörðinni og þau skerast í iljarnar. En mér er alveg sama, ég bara hleyp og hleyp. Ég hleyp yfir gráa víggirta lóðina og óttast að þetta séu síðustu augnablik ævi minnar. Ég lít aftur fyrir mig, í von um að hafa stungið vörðinn af, en svo reynist ekki vera. Hann er nokkrum