67 „Fyrirgefðu þetta sem ég sagði,“ segir strákurinn við Tomasz. „Og hættu svo að vera fífl,“ heldur Mars áfram. „Þegar þú stríðir einhverjum út af því hvernig hann er eða lítur út ertu bara að sanna fyrir heiminum að þú sért sjálfur óöruggur og hræddur.“ „Ég er ekkert hræddur,“ segir strákurinn en um leið tekur Mars skref í átt að honum svo hann hrökklast til baka. „Ókei, ég sagði sorrí, má ég fara?“ „Hvað segir þú Tomasz?“ spyr Mars. „Já, þú mátt fara,“ svarar Tomasz og lítið bros laumast fram á varir hans. Þegar skólabjallan hringir fer PóGó með Mars og Adam í myndlistasmiðju. Enginn hinna krakkanna í tímanum veitir geimverunni athygli enda djúpt sokkin í verkefnin sín. Risastórar pappírsarkir hafa verið hengdar upp á trönur og börnin sækja sér málningu og pensla. PóGó felur sig á bak við trönur og fylgist með pensilstrokum barnanna. Sum mála stórar og ákveðnar línur en önnur hafa náð í fíngerða pensla og nostra við smáatriði. Smám saman umbreytast hvítu blöðin í litrík listaverk. Mars færir geimverunni blað og rauðan tússlit til þess að hún geti líka tekið þátt í sköpuninni. Hún vandar sig við að teikna mynd af sjálfri sér ásamt jarðarbúunum sem hún hefur
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=