Orðspor 1

4. KAFLI 59 „Það eru alltaf þeir saklausu sem verða fyrstu fórnarlömbin,“ sagði hann. „Þannig hefur það alltaf verið og þannig er það enn.“ „Já, sagði Hagrid, „en hefurðu orðið var við eitthvað, Ronan? Eitthvað óvenjulegt?“ „Mars skín skært í nótt,“ endurtók Ronan. Hagrid horfði óþolinmóður á hann. „Óvenju skært.“ „Já, en ég átti við eitthvað óvenjulegt hérna niðri á jörðinni,“ sagði Hagrid. „Þú hefur sem sagt ekki tekið eftir neinu skrítnu?“ Enn tók Ronan sér langa málhvíld . Loks sagði hann: „Í skóginum búa mörg leyndarmál.“ Þau sáu hreyfingu á milli trjánna og Hagrid hóf upp bogann, en þetta var bara annar kentár, svarthærður með svartan hestbúk. Hann var villtari í útliti en Ronan. „Hæ, Bane,“ sagði Hagrid. „Er ekki allt gott að frétta?“ „Gott kvöld, Hagrid, ég vona að þér líði vel.“ „Ágætlega. Heyrðu, ég var einmitt að spyrja Ronan hvort hann hefði rekist á eitthvað óvenjulegt. Ég fann særðan einhyrning – veist þú eitthvað um það?“ Bane gekk til Ronans og stillti sér upp við hlið hans. Hann horfði til himins. „Mars skín skært í nótt,“ sagði hann bara. „Við vorum búin að heyra það,“ sagði Hagrid fúll. „Jæja, ef annar hvor ykkar verður var við eitthvað, látið mig þá endilega vita. Við skulum drífa okkur af stað.“ Harry og Hermione eltu hann út úr rjóðrinu og störðu um öxl á Ronin og Bane þar til trén byrgðu þeim sýn. „Það er aldrei hægt að fá skýr svör frá kentárum,“ sagði Hagrid pirraður. „Bölvaðir skýjaglópar. Hafa ekki áhuga á neinu nema himintunglunum.“ „Eru margir kentárar í skóginum?“ spurði Hermione. „Ja, þónokkrir …Halda sig að mestu út af fyrir sig en birtast yfirleitt ef ég þarf að eiga við þá orð. Kentárarnir eru djúpvitrir …þeir vita meira en þeir láta uppi.“ vinnubók bls. 59–61