Miðaldafólk á ferð

37 Arabíski ferðalangurinn Ibn Battúta fór nú aftur yfir Gíbraltarsund og til höfuðborgar heimalandsins, Fes í Marokkó. Hann hafði farið um næstum öll lönd og svæði þar sem íslömsk trú og múslima- siðir voru við lýði. Eitt svæði heimsins var eftir. Það var Afríka sunnan við Saharaeyðimörkina. Þangað hafði íslamstrúin borist, sem og íslömsk lög og reglur. Úlfaldar og góðir leiðsögumenn voru nauðsynlegir til að koma ferðamönnum yfir eyðimörkina miklu. Ibn Battúta sá margt á leið- inni sem honum fannst nýstárlegt og einkennilegt. Í einum bæ voru húsin og moskurnar gerðar úr saltsteini sem var grafinn úr jörðu og úlfaldaskinn var haft í þök. Salt var verslunarvara og líka notað sem peningar. Þegar yfir eyðimörkina var komið sá Ibn Battúta margt skrýtið að honum fannst. Hann hneykslaðist á því að konur háttsettra manna töluðu við ókunnuga menn eins og ekkert væri. Svo fannst honum sumar konur vera heldur fáklæddar. Ekki líkaði honumheldur að íbú- arnir borðuðu kjöt af hundum og ösnum sem bannað er að leggja sér til munns að ströngum íslömskum sið. Sumt líkaði honum þó vel. Í ríkinu Malí var réttlætis gætt. Einnig er það góður eiginleiki að friður ríkir í landi þeirra. Ferðamaður hefur ekkert að óttast og íbúarnir þurfa ekki að vera hræddir við þjófa eða ræningja. Þeir snerta ekki eignir hvíts manns sem deyr í landinu þó að þar sé ummikinn auð að ræða heldur fela þær í hendur áreiðan- legum hvítum manni þar til réttur kröfuhafi kemur fram. Einnig er gott hvað þeir venja sig á að gæta hárréttra bænastunda og sækja þær vel. Sama gildir um guðsþjónustu og að þeir berja börnin til að þau haldi þessar reglur. Loks sneri Ibn Battúta aftur heim til Fes og fór ekki í fleiri langferðir svo að vitað sé. Í staðinn einbeitti hann sér að því að semja ferða- söguna, söguna af mestu og lengstu ferðum sem farnar höfðu verið á jörðinni fram að þessu. Það met stóð nærri því í tvö hundruð ár í viðbót þar til Evrópumenn tóku að sigla umhverfis jörðina.