Miðaldafólk á ferð

32 Nú sneri Ibn Battúta enn við blaðinu og fór til baka til Mekka – í þriðja sinn! Þaðan stefndi hann, með nokkrum útúrdúrum, til Litlu-Asíu þar sem Tyrkir voru alltaf að verða fyrirferðarmeiri í keppni og stríði við kristna Býsansríkið sem átti Konstantínópel að höfuðborg. Tyrkir voru múslimar en ríki þeirra var ekki orðið það heimsveldi sem það varð á næstu öldum. Fólk af mis- munandi trúfélögum og með mismunandi menningu bjó hvert út af fyrir sig en þó í friði. Ibn Battúta ætlaði til Indlands en hann vildi helst ekki fara sömu leið tvisvar svo að hann valdi frekar að fara yfir sléttur og fjöll Mið-Asíu en að stefna aftur til Arabíu- skaga og sigla til Indlands. Þess vegna fór hann svip- aða leið og Markó Póló á undan honum, silkileið- ina. Hann varð samt fyrst að sigla yfir Svartahafið. Áður en þangað kom hitti hann sjeik (múslimskan menntamann) sem var heyrnarlaus. Ég sá svolítið merkilegt í sambandi við hann því einn af nemendum hans skrifaði fyrir hann með fingrinum í loftið en stundum á jörðina. Hann skildi hvað um var að ræða og gat svarað. Honum voru sagðar langar sögur á þennan hátt og hann skildi þær. Þegar yfir Svartahafið kom leið ekki á löngu þar til þeir voru komnir í ríki Mongóla sem var kallað Gullna fylkingin og fólkið stundum nefnt Tatarar. Ibn Battúta lýsti því hvernig þeir ferðuðust um slétt- urnar á vögnum. Tyrkir, Mongólar og kristin prinsessa