Leynifundur í Lissabon

32 skil manninn. Hann er ekki að tala íslensku og ekki heldur ensku. Líkast til talar hann portúgölsku og ég skil hann. Ótrúlegt. „Nú jæja,“ segir hann og horfir rannsakandi á mig. Við erum ein í kirkjunni. Það er eins og allir hafi gufað upp. Maðurinn ræskir sig og hefur ekki af mér augun. „Fyrirgefðu þursaháttinn í mér,” segir hann svo blíðlega. „Ég heiti Vasco da Gama. Hver ert þú?” „Katla,” hvísla ég og munnurinn er óþægilega þurr. „Hmm, Katla, við skulum athuga hvort við séum nokkuð langt frá skipinu mínu. Hvernig hljómar það?” Hvað á ég að gera? Rita er horfin. Það eina sem mér dettur í hug er að elta hann. Við göngum út úr kirkjunni og það eru engir ferðamenn fyrir utan, engar rútur og enginn íssali. Undirgöngin eru ekki lengur