Leynifundur í Lissabon

31 klöngrast upp úr grafhýsinu. Hann lendir á gólfinu og horfir á mig. „Hver ert þú?” Spyr hann ruddalega. Ég segi ekkert því orðin eru föst í hálsinum, eða í maganum sem er gjörsamlega í hnút. „Hvar er ég?“ Spyr hann áður en ég næ að svara og virðir kirkjuna fyrir sig. „Þú ... hérna ... kirkja ...,“ styn ég upp. Hann horfir á mig og kemur nær. „Veist þú ekkert hvar við erum?“ „Lissabon,“ næ ég að hvísla. Magnað, ég