Leiðarvísir um upplestur, læsi og lestraraðferðir

140 Arfurinn BÓKAVÖRÐUR ÚR UNDIRDJÚPUNUM 99 – Veistu ekkert um hann Guðvarð vin þinn? spurði konan sem hafði tekið nokkur skref í átt að Hannesi. Dettur þér ekkert í hug sem Guðvarður átti einu sinni en virtist svo glata? Hannes hrökk undan henni og kreppti hendurnar um handritið. Við hreyfinguna féll síminn hans úr höndunum á honum og niður á stéttina. Af skjánum brosti Guðvarður í kjólfötunum uppi á sviðinu. – Ertu að tala um …? En það er svo langt síðan! hrökk upp úr Hannesi. – Já, það er langt síðan Guðvarður fékk hjá mér bókina, sagði konan. Og hann notaði hana bara einu sinni. Það kom mér á óvart að hann gripi aldrei til hennar aftur. Að honum þætti í lagi að geyma hana bara í sokkaskúffunni í öll þessi ár, á meðan gott fólk allt í kring um hann dó án þess að hann reyndi að bjarga því. Hún hikaði svolítið. Nei, sagði hún svo. Það kom mér kannski ekki mikið á óvart. Það eru ekki allir sem hafa geð í sér til að nota bókina. Eða kjark. – Hvað meinarðu? spurði Hannes aftur. Ef Guðvarður hefði notað bókina hefði hann dáið! – Ó, hann Guðvarður hélt einmitt líka að hún virkaði þannig, sagði konan og flissaði. Þess vegna var hann alveg tilbúinn að gefa frá sér tónlistargáfuna til að fá hana að láni þegar hann kom til mín. Hvaða máli skipti það að hann gæti aldrei aftur spilað á hljóðfærið, úr því hann var hvort sem er að ganga í dauðann? En bókin virkar ekki þannig, Hannes litli. Bókin velur sjálf hvaða líf hún tekur í staðinn fyrir lífið sem er framlengt. Það getur verið líf þess sem Hvað gæti það verið?