64 Og svo fór ég fram á bað og þvoði mér um hendurnar og skoðaði mig í speglinum. Ég sá engin sjúkdómseinkenni. Þau létu ekki svona þegar ég brákaði ristina. Pabbi hélt að hann gæti sveiflað þvottavélinni, en hann gat það ekki og setti vélina ofan á fótinn á mér. Þá sagði hann: „Hvað var fóturinn á þér að gera þarna?“ Og á meðan ég lá kom hann heim úr vinnunni og sagði kampakátur: „Ertu ekki sprækur eins og áll, Elías öryrki?“ Pabbi er svo fyndinn. Huhh. Hefurðu tekið eftir því að húmor fullorðinna og barna er ekki alltaf sá sami? Hann er því ekki eingöngu bundinn við persónur heldur getur aldur líka haft áhrif á hann. Rifjaðu upp dæmi þar sem þú upplifðir að þinn húmor var ekki sá sami og þess sem þú talaðir við eða hlustaðir á. Var sú persóna ólík þér að einhverju leyti öðru en því? Var hún kannski eldri eða yngri en þú? Af öðru kyni? Öðru þjóðerni? Hver telur þú að hafi verið aðalorsökin fyrir ólíkum húmor ykkar? Við matarborðið mændi mamma á eftir matnum upp í mig. Það var ekki mjög óvenjulegt. Mamma er nefnilega tannsmiður og vinnur við að smíða plast-, gler- og gulltennur í fólk. Stundum, þegar hún er hress, þá viðurkennir hún að hún sé léttsturluð yfir hvernig fólk skemmir vísvitandi í sér tennurnar. En það er bara stundum. Yfirleitt horfir hún á eftir matnum upp í mig og tautar: „Elías minn, það eru sýrur í fiski sem éta sundur glerunginn á einu tönnunum þínum.“ Eða: „Það er sykur í mysingnum og svo gerjast rúgurinn í brauðinu og þá koma göt á tennurnar þínar, Elías.“ Og þegar við förum til Hildu frænku og Möggu móðu í kaffi og Hilda dregur fram loftkökurnar sem hún hefur bakað handa mér þá teygist mamma í áttina að loftkökunum, titrar öll í framan og umlar: „Eintómur sykur, Elías minn …“ Öðru hvoru tekur mamma Hildu á eintal og biður hana að hætta að baka loftkökur handa mér. Hilda hlustar ekki á hana. Einu sinni sagði mamma þegar við vorum komin heim: „Hún Hilda er að grafa undan tönnunum í Elíasi,“ og þá var ég orðinn þreyttur á þessu og sagði: „Ætli hún sé ekki frekar að reyna að grafa þær upp með rótum.“ En þennan dag horfði mamma enn fastar en venjulega á eftir matnum og mér sýndist hún kippast til í hvert skipti sem ég beit saman tönnunum og tuggði. Svo ég bauðst til að stappa matinn og búa til svona rör úr tungunni og sjúga matinn upp í mig. Þá gæti ég kyngt honum án þess að tyggja og þannig snerti maturinn ekki tennurnar og þær skemmdust ekki. Mamma hrökk við og sagði: „Ó, Elías minn, það er ekki það, það er bara …“ „Bara hvað?“ spurði ég og hélt að ég fengi að vita hvað væri að mér. „Bara …“ sagði hún aftur og fór að
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=