61 Þá varð ég hræddur. Mamma mælir mig óskaplega sjaldan, bara ef hún þarf að ákveða hvort ég megi fara út daginn eftir eða ef næturlæknirinn vill vita hvað ég er með mikinn hita. Hún segir sjálf að hún mæli ekki börn að óþörfu. Það sé óþægilegt og hún geti alltaf séð hvort hitinn sé hættulega hár. Þá fær fólk nefnilega óráð. Ég hef aldrei fengið óráð. En ég hef lesið um hvernig það er. Fólk sem er með það kastar sér um í rúminu, svitnar ofsalega, segir alls kyns vitleysu og kallar á fólk sem það hefur ekki séð í fimmtíu ár. Kannski hef ég ekki fengið óráð af því að ég er ekki nógu gamall til að hafa þekkt einhvern fyrir fimmtíu árum. Og nú ætlaði mamma að mæla mig að óþörfu. Ég sagði henni að ég væri örugglega hitalaus. Aðeins hitalaust barn við góða heilsu gæti borðað tvo diska af kornflögum, rúgbrauð með mysingi, eina sprungna pulsu frá í gær, banana, súrmjólk með sultu og fjögur hafrakex með osti, án þess að verða illt í maganum og þurfa að kasta upp. Elías er sögumaður sögunnar. Það þýðir alls ekki að hann sé að ljúga en tónninn í bókinni væri örugglega öðruvísi ef hún væri sögð frá sjónarhorni foreldranna. Tíu ára strákur hefur önnur viðhorf og aðra sýn en fertugir foreldrar. Gerðu þér í hugarlund hvernig þessum atburðum væri lýst ef foreldrarnir væru að skrifa söguna. Mamma horfði rannsakandi á mig. Simbi snari beið eftir mér niðri, við vorum búnir að ákveða að fara í torfærukeppni á hjólunum og ég vildi ekki missa af því. Ég var alveg að fara að segja mömmu að áður en ég borðaði allt þetta hafði ég stolist til að borða átta loftkökur og þrjár kókoskökur. Og það hlyti að sanna að mér liði framúrskarandi vel. En þá andaði mamma eins og ryksugan þegar maður slekkur á henni og það þýðir að hún hefur gefist upp. Ég ætlaði að stökkva út. Þá byrjaði pabbi aftur. „Hvert ætlarðu?“ spurði hann. „Út í torfærur með Simba hérna fyrir ofan hálsana,“ svaraði ég. Pabbi varð dimmur á svipinn og taldi upp öll beinin sem gætu brotnað í mér. Og svo, sagði hann, gæti ég legið ósjálfbjarga einhvers staðar í óbyggðum og engin leið að finna mig eftir að myrkur skylli á. Hann sagði þetta eins og myrkrið væri risastórt lok sem BANG yrði skellt á heiminn og heimurinn yrði alveg að klessu undir því. Simbi á óskaplega erfitt með að bíða. Hann gefst næstum strax upp og fer eitthvað, svo ég reyndi að róa pabba: „Ef ég brotna þá skal ég strax kveikja á hjóllugtinni og gefa merki. Þið getið bara fylgst með því út um gluggann. Svo verður ekki dimmt af því að það er sumar, en ég get samt tekið með mér neyðarblys ef þið viljið. Ég get líka skrifað á miða: „Er brotinn og matarlaus og ligg þar sem er merkt X á kortinu, Elías.“ Og bundið miðann um hálsinn á Simba og sent hann heim.“ Pabbi varð skrýtinn í framan og mamma reyndi að vera alvarleg.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=