Kveikjur

142 – Íris Sól, þú ert þó ekki sofnuð í fyrsta tímanum? Ekki lofar það góðu! Hann trúir varla sínum eigin eyrum. Íris Sól. Hún heitir Íris Sól. Þetta getur ekki verið tilviljun. Fallegasta stelpa sem hann hefur nokkurn tíma séð heitir … ja, ekki alveg, en næstum því … Nöfn þeirra Tristans og Írisar Sólar innihalda vísun í aðrar bókmenntir. Geturðu fundið út hver vísunin er? – Ég var ekkert sofandi, muldrar hún, svo lágt að kennarinn heyrir örugglega ekkert í henni. En hún lætur samt ekki skamma sig án þess að mótmæla aðeins. Hún hefur roðnað á kinnunum og niður á hálsinn. Roðnaði hún vegna skammanna í kennaranum eða finnur hún kannski að hann er að horfa á hana? – Hún er ferlegt skass, hvíslar Benni að honum. Já, Guðrún dönskukennari er greinilega ein af þeim sem getur hvinið hátt í ef henni mislíkar. Tristan þarf þó vonandi ekki að hafa miklar áhyggjur af henni. Hann er góður í tungumálunum, sérstaklega dönsku, sem mamma hans hafði kennt honum heilmikið í löngu áður en hann byrjaði að læra hana í skólanum. Hann getur talað með sæmilega réttum hreim, meira að segja svo vel að dönskukennarinn sem hann hafði á síðasta ári spurði hvort hann væri nokkuð hálfdanskur. Krakkarnir skelltu upp úr. Það var óneitanlega fyndið að hugsa sér Tristan sem Dana. Flestir hafa þá mynd af Dönum að þeir séu ljóshærðir og bleikir á hörund. Samt var það nú kannski ekkert fjarri lagi að hann væri danskur. Mamma hans var í Danmörku þegar hún varð ófrísk að honum. Hún hafði farið þangað til að vinna á hóteli sumarið eftir að hún varð stúdent og kom svo ólétt heim um haustið. Hún hefur aldrei sagt honum annað en að hún viti ekkert hvað varð af pabba hans. Hann skiptir ekki máli, segir hún – eða sagði, öllu heldur. Hann er löngu hættur að spyrja. Í síðustu efnisgrein var farið úr nútíð yfir í þátíð og kíkt yfir í fortíð Tristans í Danmörku. Finndu hvernig tónninn í frásögninni breytist. Veltu fyrir þér hvernig textinn myndi virka á þig ef öll frásögnin hefði verið í þátíð, hvaða áhrif hefur það á hvernig þú skynjar söguna? Það að velja að skrifa í nútíð eða þátíð er hluti af þeim stíl sem höfundur velur sér í verk sitt. Tristan spjallar aðeins við Benna í lok skóladagsins áður en hann fer að leita uppi skápinn sem hann hafði sem betur fer haft vit á að leigja þegar hann sótti stundaskrána. Þegar hann kemur inn í ganginn þar sem skáparnir eru sér hann Írisi Sól krjúpa á gólfinu, önnum kafna við að tína upp skóladótið sitt. Hjartað í honum tekur ofurlítinn kipp. Á hann að bjóðast til að hjálpa henni? Þá sér hann pennaveskið sem liggur á gólfinu smáspöl fyrir aftan hana. Þetta hlýtur að vera hennar pennaveski, þótt það sé einhvern veginn svolítið öðru vísi en hann hefði búist við að hún

RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=