Kjalnesinga Saga

39 10. KOLFINNUR SAFNAR LIÐI N ú líður veturinn og gróa sár Kolfinns og þá mælti hann: „Nú mun ég fara að finna móður mína og verða mér þar úti um liðsauka, en Grímur, sonur þinn, á að hitta mig á morgun við Leirvogsá og þeir menn sem þú sendir til liðs við mig.“ Korpúlfur sagði að svo skyldi vera. Um morguninn fundust þeir frændur þar sem Kolfinnur hafði ákveðið og urðu þeir fimmtán saman. Fóru þeir síðan sem leið lá þar til þeir komu undir fjallið hjá helli Búa. Þar var bratt einstigi. Þar uppi voru tveir varðmenn, vel vopnaðir. Höfðu þeir einnig nóg grjót. Sá Kolfinnur að þeir gátu með engu móti komist upp einstigið. Kolfinnur kallar þá og mælti: „Ef Búi getur heyrt mál mitt þá gangi hann úr einstiginu ef hann hefur manns hug en ekki vesalings.“ Búi heyrði vel orð Kolfinns. Stökk hann þá á fætur og greip vopn sín og sagðist aldrei mundu þola aðdróttanir Kolfinns. Ólöf sagði að það væri óráðlegt að ganga út þegar þessi liðs- munur væri. Búi sagðist ekki hirða um það. Og er Búi var vopn- aður þá fékk hann slíkan verk í augun að hann varð að grípa þar um með báðum höndum. Ólöf spurði hvað væri að hjá honum. Búi sagði að eitthvað mundi tefjast útgangan, – „giska ég á,“ sagði hann, „að fóstra mín standi fyrir þessu.“ Ólöf sagði að það væri gott. Þegar Kolfinnur þóttist sjá að Búi kæmi ekki út sneri hann á braut og menn hans. Hélt hann þá áfram þar til hann kom heim og var ekki sáttur við ferð sína. Þegar Kolfinnur sneri á braut batnaði Búa augnverkurinn. Leið nú veturinn.