Kjalnesinga Saga

22 5. Hefnd Þorgríms B óndi sá er bjó í Hólum reið þegar á fund Þorsteins goða eftir að Búi fór og sagði honum hvert erindi Búa var þangað. Þegar Þorgrímur frétti þetta sendi hann fyrst eftir mönnum, sonum Arngríms bróður síns, Helga og Vakri, og öðrum fleirum svo að þeir urðu saman þrír tugir manna. Þorgrímur reið með flokk þennan til Esjubergs og er sást til ferða þeirra lét Esja bera sorp á eldana og horn en hún stóð í dyrunum er þeir Þorgrímur komu. Esja heilsaði þeim og bauð þeim þar að vera. Þorgrímur sagðist eiga annað erindi en að eta mat. „Viljum við,“ sagði hann, „að þú framseljir Búa hund, fóstra þinn, og skulum við sjá til þess að hann fái herfilegan dauðdaga eins og hann á skilið.“ Esja mælti: „Hvað hefur fóstri minn til þess gert að hann eigi skilið að deyja?“ Þorgrímur segir: „Það munt þú vita þó að þú látir ólíkinda- lega. Hann hefur unnið þau níðingsverk að um slíkt finnast ekki önnur dæmi, sem betur fer. Hann hefur drepið Þorstein, son minn, en þó annað sem er miklu verra, hann hefur brennt upp hofið og goð okkar.“ Esja mælti: „Þótt Búi, fóstri minn, væri hér og hefði gert dauðaverk , þá mundi ég aldrei framselja hann til lífláts, en nú hefur Búi ekki komið hér síðan í gærdag er hann fór héðan.“ Þorgrímur mælti: „Við trúum því ekki að hann sé ekki hér og viljum rannsaka hús þín.“ Esja mælti: „Finn ég nú það að Helgi bjóla, faðir þinn, er dauðaverk er eitthvað sem maður gerir og fær dauðadóm fyrir