Íslendingaþættir

19 hann Ívar að hitta sig og spurði hvers vegna hann væri svo ókátur. „Áður þegar þú varst hér með okkur þá varst þú kátur og skemmtilegur. Ég veit að þér mislíkar ekki við mig en nú bið ég þig að segja mér hvað er að.“ Ívar svaraði: „Það sem er að, herra, get ég ekki sagt.“ Konungur mælti: „Ég mun þá giska á það. Eru hér einhverjir menn sem þér líkar ekki við?“ „Ekki er það, herra,“ segir Ívar. Konungur mælti: „Finnst þér að ég hafi ekki sýnt þér virðingu?“ „Ekki er það, herra,“ segir hann. „Hefur þú séð eitthvað,“ segir konungur, „sem þér hefur mislíkað hér í landinu?“ Hann segir það ekki vera. „Nú fer að verða erfitt að giska,“ segir konungur. „Viltu komast yfir einhverjar eignir?“ Hann neitaði því. „Eru einhverjar konur þær í þínu landi,“ segir konungur, „sem að þú sérð eftir?“ Hann svaraði: „Það er þannig, herra.“ Konungur mælti: „Vertu ekki sorgmæddur út af þessu. Þegar vorar skaltu fara til Íslands. Mun ég fá þér peninga og bréf með innsigli mínu til þeirra manna sem ráða og veit ég að þeir munu gifta þér konuna.“ Ívar svaraði: „Það er ekki hægt.“ Konungur mælti: „Það getur ekki verið,“ segir hann. „Þó að annar maður eigi konuna þá mun ég þó ná henni handa þér ef ég vil.“