Íslendingaþættir

8 Konungur mælti: „Víst er sá maður skapstór og mun vera mikils háttar maður er honum þótti ekki ástæða til að hafa orð um þetta. Farðu aftur og segðu að ég vilji eignast öxina þá hina gullreknu.“ Þjóðólfur mælti: „Ég vil helst ekki fara aftur, herra. Ég veit ekki hvernig hann mun bregðast við.“ „Þú hófst þessa umræðu um Brand, bæði nú og áður,“ segir konungur, „enda skaltu nú fara og segja að ég vilji þiggja öxina þá hina gullreknu. Ekki þykir mér hann ör nema hann gefi mér hana.“ Fer Þjóðólfur nú til fundar við Brand og segir að konungur vill eignast öxina. Hann rétti frá sér öxina og sagði ekki orð. Þjóðólfur færir konungi öxina og segir honum samskipti þeirra. Konungur mælti: „Allt bendir til þess að þessi maður sé örvari en aðrir og græðist mér nú fé. Farðu enn og segðu að ég vilji eignast kyrtilinn sem hann stendur í.“ Þjóðólfur segir: „Það er ekki við hæfi, herra, að ég fari oftar.“ Konungur mælti: „Þú skalt víst fara.“ Fer hann enn og kemur í skemmuna og segir að konungur vilji eignast kyrtilinn. Brandur hættir þá við það sem hann var að gera og fer úr kyrtlinum og segir ekki orð. Hann sprettir annarri erminni af og kastar síðan braut kyrtlinum en hefur eftir afskornu ermina. Þjóðólfur tekur kyrtilinn upp og fer á fund konungs og sýnir honum. Konungur leit á og mælti síðan: „Þessi maður er bæði vitur og stórlyndur. Auðséð er af hverju hann hefur sprett erminni af. Honum finnst að ég hafi bara aðra höndina og þá hönd sem þiggur ávallt en veitir aldrei, og farðu nú og sæktu hann.“ ör merkir örlátur, gjafmildur