82 Örlaganornirnar hafa spunnið okkur lengri þráð. „Hvert skal sigla?“ spyr Þórir. „Í suður,“ svara ég án umhugsunar. „Það líst mér vel á,“ segir Þórir feginsamlega. Við siglum í suðurátt, fram fjörðinn í átt að Kristnesi. Sólin er í suð-austri svo við vitum að það er miður morgunn. Blærinn er hlýr en það lygnir eftir því sem sunnar dregur. Brátt er dottið á dúnalogn. Þórir fellir seglið og grípur í árarnar. Skipið skríður áfram í kyrrðinni, ekkert heyrist nema gjálfrið þegar árarnar grípa í vatnsborðið. Loks komum við að lundinum okkar. Þórir stekkur yfir borðstokkinn og Kunnan eltir hann. Ég príla varlega á eftir þeim með Högna mjóa og Mjárúnu hyrnu vafin inn í sjalið mitt. Við vöðum upp á árbakkann og Þórir festir reipið við stóra steininn þar sem við lögðum frá landi. Það var á þórsdegi þórsdegi í fyrstu viku sólmánaðar. Ég veit ekki hvaða dagur er núna en mér líður eins og það sé óralangt síðan. Við köstum mæðinni meðan sólin þurrkar vota fæturna. Blesa og Gráni eru farin. Þau
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=