9 Mamma hækkar líka svo að hún hlýtur að standa á tám. Það er ógjörningur að sjá það því kyrtillinn hennar er svo síður. „Hvaða fyrirætlanir eru það sem hafa af þér verkin?“ spyr mamma hvöss. Það fýkur í mig. „Það mun tíminn leiða í ljós.“ „Ekki veit ég hvaðan þú hefur þetta skap,“ dæsir mamma. Ég svara með háværu garnagauli. Mamma réttir mér horn. „Drekktu þetta, skyrið verður að duga sem dögurður dögurður, við þurfum að hefjast handa.“ Ég tek við horninu og teyga í botn. Drykkurinn er súr og svalandi en hungrið er ekki horfið. „Ingunn systir þín kemur bráðlega,“ segir mamma. „Hún hugðist koma í fyrstu viku sólmánaðar. Við þurfum að eiga nógan mat því henni fylgja margir menn.“ Það glaðnar yfir mér. „Kemur Þórir ekki með henni?“ „Ætli það ekki. Hún tekur son sinn alltaf með,“ svarar mamma og býr sig undir búrverkin með því að vefja hyrnunni þéttar utan um hárið. Af hverju var sjálfsagt að eiga mat fyrir hóp af fólki sem kom í heimsókn?
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=