62 „Hvað áttu við?“ spyr ég önug. „Bara … þú veist. Hún virðist svo glöð eitthvað. Hlær og brosir. Yfirleitt er hún svo þreytt. Alltaf nýkomin heim úr vinnu eða á leiðinni á fund.“ Hann hefur ekki rangt fyrir sér. Mamma er rjóð í kinnum og með glampa í augunum sem ég hef aldrei séð áður. Kannski af því að hún er varúlfur. En kannski af því að hún er hrifin af þessari konu. „Kannski verða þær samt kærustupar … eftir að þeim batnar,“ segir Marius vongóður. Ég veit ekki einu sinni hvort það er hægt að lækna þær báðar. Sama hversu kröftugt seyðið er þá er ekkert víst að það virki sem skyldi. Mamma fær sér annan sopa af drykknum, og svo þann þriðja. Það er erfitt að meta hvort þetta er að virka. Líklega komumst við ekki að því fyrr en í nótt. Úlfhildur hefur enn ekki drukkið úr sínum bolla. Hún strýkur dökkan sveip frá andlitinu og ég tek
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=