32 Þarna, í miðjum garðinum fyrir framan húsið stendur loðin vera og spangólar í átt að björtu tunglinu. „Mamma,“ kjökra ég ósjálfrátt. Marius kreistir hönd mína og dregur mig inn í anddyrið. „Við þurfum að ná henni inn!“ segir hann ákveðinn. Sjálf get ég ekki hreyft mig heldur stend sem frosin og endurtek lágt: „Mamma mín er varúlfur … Mamma mín er varúlfur … “ „Ég veit, en Marta, nú þurfum við að hugsa skýrt. Hvernig fáum við hana aftur inn?“ „Varúlfur … Mamma … “ „Hún gæti hlaupið af stað og ráðist á einhvern! Hvað ef við bjóðum henni mat og lokkum hana inn? Hvað éta úlfar eiginlega?“ Síðasta spurning Mariusar kippir mér aftur í raunveruleikann. „Hvað éta úlfar? Hvers konar spurning er þetta? Heldurðu að ég viti það!?“
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=