59 Álfmundur virðist sleginn yfir orðum Álfdísar og klórar sér hugsi í skegginu. „Ég veit að ég ét mikið … en þú eldar bara svo góðan mat,“ segir hann og strýkur á sér kviðinn. „Það er eitthvað annað en þetta mannfólk. Það treður sig út af brauði og berjum í öll mál.“ „Veistu það, Álfmundur … þetta er í fyrsta sinn síðan við kynntumst sem þú segir eitt fallegt orð um eldamennskuna mína. Yfirleitt kyngirðu bara, ropar og heimtar meira.“ Það er greinilegt að hjónin hafa aldrei átt svona heiðarlegt samtal áður. Álfmundur er steinhissa og reynir að malda í móinn. „Elskan mín. Það að ég biðji um meira merkir einmitt að mér finnst maturinn góður. Þú hlýtur að skilja það.“ „Stundum væri ágætt að fá að heyra það. Mig langar að þú segir að þú kunnir að meta allt sem ég geri fyrir þig.“ Álfkonan heldur Mariusi enn kyrfilega föstum undir handleggnum. Hann horfir ráðvilltur á mig.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=