Varúð! Hér býr ... norn

63 „Bzzz …“ hrekkur upp úr Mariusi sem dauðbregður og grípur fyrir munninn á sér. „Þetta lagast líka. Þegar við höfum gengið frá eftir galdurinn. Jæja, Marta. Kveddu nú ömmu þína og langömmu. Þær eiga langferð fyrir höndum, aftur heim á Strandir.“ Ég horfi í kringummig en sé engan. Samt er eins og ég finni fyrir nærveru þeirra. Ég legg aðra höndina á hjartastað og brosi. „Umm, hérna … bless.“ „Vertu blessuð, elsku barn,“ svara raddirnar í kór. „Já, og takk fyrir hjálpina.“ „Í þakklæti er best að lifa,“ segir þá ráma röddin hennar langömmu. „Ekki skaltu vanmeta þína eigin móður. Hana áttu ekki endalaust, frekar en hún mig,“ segir amma blíðum rómi. Svo eru þær horfnar. Ég finn það um leið og það gerist. Kofinn er einhvern veginn kaldari og tómlegri en hann var rétt áðan. Marius strýkur höndunum eftir höfðinu á sér og virðist feginn