Varúð - Hér býr jötunn

72 „Marius! Ég er að sökkva!“ hrópar Marta skelkuð. Mig verkjar í axlirnar undan Þór sem grefur fingurna í hárið á mér. Marta grípur í hvassan stein og hífir sig ofar. Ég reyni að ná taki á steinunum í sprungunni en þeir eru of sleipir. Leirinn er svo slímugur og þykkur. Bara ef við gætum bleytt aðeins meira upp í honum. Þynnt hann einhvern veginn út … Svo er eins og það kvikni á ljósaperu. Ég fæ hugmynd … hún er þarna en hún er svo óskýr. „Marta … “ segi ég og fikra mig nær. „Hvað getum við gert?“ spyr hún með óttaglampa í augunum. „Við þurfum vatn og mikið af því!“ segi ég og reyni að skilja hvað heilinn er að segja mér. „Hvar fáum við vatn?“ hrópar Marta hvöss. Hún horfir á mig með ásakandi svip í augunum. Það vill sko enginn lenda í Mörtu þegar hún er reið. Hún getur verið svakalega reið, alveg eins og Þór. Loksins skil ég hugmyndina sem ég fékk! Ég sé skýrt og greinilega hvað þarf að gerast.