Hauslausi húsvörðuinn

61 Lögreglustöðin Sólveig var orðin rám og röddin var við það að bresta. Hún kyngdi munnvatni en það dugði ekki til. „Má ég fá vatn?“ „Ha, já, auðvitað,“ sagði Kristín. Svo stóð hún upp og gekk fram. Sólveig horfði í kringum sig á brún húsgögnin. Yfirheyrsluherbergið var í raun bara fundarsalur á lögreglustöðinni en flestir stólarnir höfðu verið fjarlægðir. Sólveig óskaði þess heitt og innilega að hún hefði símann sinn. Hún fiktaði við naglaböndin. Neglurnar sem voru fínar í gærmorgun voru nú nagaðar ofan í kviku eftir spennuþrungna atburðarásina. Sólveig reyndi að reikna í höfðinu hvað klukkan gæti verið. Pabbi og mamma voru örugglega rétt ókomin. Sjálf var hún