Frá Róm til Þingvalla

67 H e i ð n i o g k r i s t n i gyðjurnar Frigg og Freyja. Guðir og gyðjur, sem í einu lagi nefnast goð, höfðu lent í ýmsum ævintýrum sem gaman var að segja sögur af. Fólk kunni líka kvæði um goðin og stundum voru atburðir úr lífi þeirra sýndir á myndum. Myndirnar voru bæði skornar í tré og höggnar út á rúnasteina. Lög landsins breyttust ekki mikið við kristnitökuna. Það var til dæmis áfram heimilt að hafa þræla og áfram leyfilegt að drepa fólk til að hefna sín ef rík ástæða var til. Um sumt hafði kristnin alveg sérstakar reglur, til dæmis að maður og kona mættu ekki gifta sig ef þau hefðu átt sömu langa-langömmu. Það var líka bannað að éta hrossakjöt og bannað að bera út börn. En í heiðni hafði faðirinn rétt til að ákveða, þegar honum var sýnt barnið í fyrsta sinn, hvort ætti að ala það upp eða bera það út. Að „bera út“ barn þýðir að skilja það eftir á víðavangi og láta það deyja þar. Þegar kristnitakan var samþykkt á Alþingi var reynt að koma til móts við heiðingja með því að leyfa áfram barnaútburð og hrossa- kjötsát. Þriðja tilslökunin var sú að það mátti ekki dæma fólk fyrir að blóta ef enginn sá til. Aðeins mátti kæra og dæma fyrir blót ef aðrir voru viðstaddir og sögðu frá. Rúnir og handrit Þegar Egill Skallagrímsson vildi galdra, þá gerði hann það með því að rista töfrarúnir. Sjálfsagt er bara þjóðsaga að Egill hafi verið göldróttur en það getur vel staðist að hann hafi kunnað rúnir. Það var sérstakt stafróf sem notað var á Norðurlöndum. Rúnir voru oft ristar í tré, stundum líka höggnar í stein. En þær voru ekki notaðar Þór bar hamarinn Mjölni og ók í kerru sem geithafrar drógu. Sænskur rúnasteinn frá víkingaöld.