Flökkuskinna

44 „Af hverju er allt dimmt?“ gólaði Snabbi. Enginn ansaði honum. Vatnslöðrið var lýsandi grænt en að öðru leyti var kolsvarta- myrkur. Þeir voru komnir inn í jarðgöng og flekinn þyrlaðist á milli klettaveggjanna án þess að mögulegt væri að stýra honum. Fossniðurinn hljóðnaði smátt og smátt í fjarska og loks ríkti alger þögn í sortanum umhverfis þá. „Eruð þið hérna ennþá?“ spurði Snabbi titrandi á beinunum. „Ég held að ég sé hér enn,“ svaraði múmínsnáðinn. „Þetta verður saga í lagi til að segja mömmu!“ Nú kviknaði smá týra ; Snúður hafði fundið olíulampann. Ljósið flögraði órólega og sýndi þeim svart streymandi vatn og blauta klettaveggi. „Mér sýnist það mjókka og mjókka,“ sagði múmínsnáðinn með veikri rödd. „Sýnist þér það ekki líka?“ „Það er kannski ekki mjög breitt,“ svaraði Snúður og reyndi að verka róandi. En það tókst honum ekki. Allt í einu heyrðust brak og brestir og siglutoppurinn datt niður á flekann. „Hjálpið mér að losa mastrið ,“ hrópaði Snúður. „Og fljótir nú!“ Mastrið hvarf í vatnið með gusugangi. Þeir biðu átekta og þrýstu sér hver upp að öðrum. Skyndilega fann Snabbi eitthvað strjúkast við eyrun á sér. „Eyrun á mér!“ æpti hann. „Eyrun á mér rákust í þakið!“ Hann fleygði sér kylliflötum á grúfu og tók með báðum lopp- unum um trýni sér. Í sömu andrá staðnæmdist flekinn með kipp. „Sitjið þið kyrrir,“ skipaði Snúður. „Hreyfið ykkur ekki.“ Nú lék dauf, gráleit skíma um jarðgöngin og þeir gátu rétt grillt í óttaslegin fésin hver á öðrum. Snúður kveikti aftur á sorti : myrkur týra : dauft ljós siglutoppur : efsti hluti mastursins mastur : siglutré, há stöng í bát sem heldur uppi seglinu