Flökkuskinna

40 firn : mikið áfjáðir : ákafir kastarhola : skaftpottur Fjórði kafli Snúður segir frá eldgosi sem hann lenti í, áin verður mjórri og mjórri og hverfur seinast ofan í jörðina en hemúllinn bjargar þeim úr ægilegum háska. Allt varð miklu skemmtilegra eftir að Snúður slóst í för með þeim. Hann spilaði lög sem þeir höfðu aldrei heyrt fyrr, og hann kenndi þeim póker og kapla. Og hann kunni firn af undarlegum og ótrúlegum sögum sem hann sagði þeim. Áin varð fjörlegri eftir því sem lengra dró, hún streymdi hraðar, og sums staðar voru litlir iðusveipir. Hún var líka orðin mjórri, og Einmanafjöllin komu nær og nær. Tindar þeirra voru huldir skýjum sem lágu eins og þykk breiða yfir jörðinni. En hvergi var neina geimrannsóknarstöð að sjá. „Segðu okkur sögu,“ bað Snabbi. „En ekki um halastjörnur. Eitthvað glaðlegt.“ Snúður sat við stýrið. „Viljið þið kannski heyra um eldgosið?“ spurði hann. Þeir kinkuðu kolli áfjáðir á svip. Snúður hreinsaði pípuna sína og kveikti sér aftur í henni. Síðan hóf hann frásögnina: „Það atvikaðist þannig, að eitt sinn kom ég á stað sem var ekkert nema svart hraun. Undir hrauninu kraumaði og bullaði dag og nótt. Þar lá jörðin og svaf, og við og við bylti hún sér í svefnrofunum. Hraungrýtið lá þarna í hrúgum úti um allt, og loftið var þykkt af heitri gufu sem brá einkennilegum óraunveruleikablæ yfir landslagið. Ég kom þangað að kvöldi dags og var ferðlúinn, svo að mig langaði í tesopa. Það var fljótgert að búa það til, því ég þurfti ekki annað en fylla kastarholuna af sjóðandi vatni úr einum hvernum.“ „Brenndirðu þig ekki?“ spurði múmínsnáðinn. Hvers vegna varð allt miklu skemmtilegra eftir að Snúður bættist í hópinn?