Fimbulvetur

71 Þær dáðust að gersemum frá ytri nýlendum í sólkerfinu sem Katrín hafði ekki einu sinni heyrt um. Litla eðlan beið þeirra ofan á einni höggmyndinni og var fljót að finna sér pláss á herðum eiganda síns. Þær fóru í gegnum salinn og út að risastórum glugga sem vísaði út yfir ísborgina. Katrín fékk hroll af því að virða fyrir sér snævi lagða auðnina og rifja upp frostið og ókindina sem þær höfðu elt upp hólinn. „Það héldu allir að ég hefði ímyndað mér fótsporin,“ sagði hún lágt, „að mig hefði dreymt dýrið á meðan ég var í dáinu.“ „Þá dreymdi mig það líka,“ svaraði Blær og útskýrði að henni hefði hvorki tekist að finna neinar upplýsingar um það né séð tangur eða tetur af því síðan. „Og ég hef eytt heilu og hálfu dögunum fyrir framan þessa glugga, á meðan þú lást inni.“ Því næst sýndi hún Katrínu herbergin sín – fleiri en eitt og fleiri en fimm, full