Fimbulvetur

35 skríðum um ofan í jarðhitanum til að halda lífi, án þess að sjá nokkurn tímann til sólar ...“ Orðin leystust upp, breyttust í muldur og svo í þögn. Blær horfði hugsi á Katrínu lengi vel og laumaði svo að henni einni vel steiktri pöddu undir borðið. „Hittu mig á lóðinni eftir skóla.“ Með þeim orðum lét Blær sig hverfa úr matsalnum öðru sinni. Katrín kjammsaði ein á skordýrinu og lét bragðlaukana svífa lengst út að ystu mörkum sólkerfisins. Hún varð ekki fyrir vonbrigðum.