Ég heiti Grímar

43 Strákurinn kemur inn. Ég er orðinn alveg ískaldur gagnvart honum. Það gerir þetta bara auðveldara. Auga fyrir auga, tönn fyrir tönn. Aldrei að gleyma. Aldrei að fyrirgefa. Ég finn hvernig reiðin rífur mig að innan. Ég vil vera reiður. Ég vil vera öskureiður. Um leið finn ég hvernig þreytan leggst yfir eins og mara. Ég nudda höfuðið og augun. Ætti ég að leyfa mér að sofna litla stund?