Ég heiti Grímar

31 Hann kallar konuna í íbúð fimm mömmu , en ég finn að ég á ekkert sökótt við hana eða litlu börnin. Þá er það faðirinn sem er afkomandinn. En ég verð hans ekki var. Ég er nýbúinn að opna glugga og sópa myndum niður af vegg þegar konan kemur inn í herbergið. Hún horfir skelkuð á myndirnar og glerbrotin á gólfinu. Svo brestur hún í grát. Ég átti ekki von á því. Mér líður illa. Ég stari á óreiðuna og veit ekki hvað ég á að gera. Efst liggur mynd af manni sem heldur á barni. Ég kannast við svipinn. Hann er afkomandi bóndans. Konan grætur og ég skil að ég þarf ekki að hugsa um föðurinn. Hann hefur kvatt fyrir löngu.