97 „Prestur hefur ákveðið að láta þetta sér að kenningu verða,“ útskýrði pabbi, „og lýst yfir að hreinsaður hafi verið úr honum allur galdur.“ Presturinn steig nú fram úr hópnum og hneigði sig fyrir Guðrúnu frammi fyrir öllu fólkinu. „Þú ert hugrökk stúlka,“ sagði hann og brosti, „kannski nokkuð fífldjörf fífldjörf, en sannarlega hugrökk. Við munum öll taka orð þín í veganesti. Með þínu leyfi mun ég kannski fá að vísa í þau í næstu messu?“ „Sjálfsagt,“ svaraði Guðrún og kinkaði kolli, „minn er heiðurinn.“ Skyndilega kom yfir hana svimi og pabbi hennar þurfti að styðja við hana svo að hún missti ekki jafnvægið. „Ég þarf hjálp við að koma þeim heim,“ sagði hann við nágranna sína, „svo að hægt sé að hlúa almennilega að þeim. Þau eru sótug um lungun og sviðin á skinni.“ „Ég læt senda eftir lækninum undir eins,“ lofaði prestur og blessaði þau að skilnaði. Guðrún lá löngum stundum í rúminu og fylgdist með sofandi barninu sem fékk stundum að liggja uppi í hjá henni. Henni var enn dálítið illt í iljunum og átti til að fá hóstaköst endrum og
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=