Orð til skoðunar: svöðusár fatalarfar fífldjörf 94 10. KAFLI NÝR DAGUR Guðrún lá lengi í draumlausum svefni. Þegar hún opnaði augun var hún viss um að hún væri dáin. Hún leit beint framan í Jesú Krist á krossinum en hann virtist ekki sérlega glaður að sjá hana. „Guðrún!“ heyrði hún pabba sinn kalla. Hún settist upp með erfiðismunum og faðmaði hann að sér á kirkjugólfinu. „Hvað gerðist?“ muldraði hún og hóstaði lungnaskít upp úr sér. Henni leið eins og lungun væru sótsvört. Hún leit niður á hendur sér. Allur líkaminn var sótsvartur, sokkarnir sviðnir og hún var helaum undir fótunum, þar sem logarnir höfðu sleikt gat á skóna hennar. „Guði sé lof að þú sért óhult,“ sagði pabbi hennar og faðmaði hana enn fastar að sér. Guðrún emjaði. Henni var illt í húðinni. „Fyrirgefðu,“ sagði hann og sleppti takinu. Hann var sjálfur með svöðusár svöðusár á fingrunum.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=