36 Þorbjörn hristi höfuðið. „Hvaðan fékkstu það?“ Hann hikaði og titraði í böndunum. Guðrún sá svitaperlurnar glitra á enninu í sólarljósinu. „Gefðu okkur nafn!“ heimtaði sýslumaður. Þorbjörn var þungt hugsi. „Stefán,“ andvarpaði hann loks, „Stefán Sveinsson.“ „Stefán Sveinsson, vinnumaður hjá maddömu Halldóru?“ spurði sýslumaður. Þorbjörn kinkaði niðurlútur kolli. Allir í sveitinni þekktu Stefán. Hann var skrítinn náungi, einbúi sem hafði birst í dalnum fyrir mörgum árum og flutt inn í hellisskúta uppi í fjalli. Síðan þá hafði hann unnið störf
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=