14 Nú var hún orðin þrettán vetra og reiðubúin að ganga í fullorðinna kvenna tölu. Hún þoldi ekki þegar mamma talaði við hana eins og smákrakka en fannst samt notalegt þegar afi klóraði henni aðeins um kollinn og kallaði hana Lubbu litlu. Hrobbi og Lubba. Þau höfðu ávallt verið bestu vinir. „Afi?“ spurði hún og horfði íbyggin á fólkið í kring sem var hætt að hvískra og pískra og farið að tala hástöfum um mátt djöfulsins og endurtaka orð prestsins um að engum væri treystandi. „Já, Lubba mín?“ „Trúir þú á djöfulinn?“ „Ekki á svona fallegum degi,“ svaraði hann og settist niður í grasið. Hún settist hjá honum og lét vorgoluna strjúka vangann á meðan hún velti fyrir sér orðum prestsins. Fyrir vestan var maður brenndur á báli. En svoleiðis gæti aldrei gerst í fagra dalnum þeirra.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=