98 sinnum en var annars að mestu búin að jafna sig eftir áfallið. Afi var enn frekar illa haldinn líkamlega, en andinn var allur annar. Hann var ekki aðeins þakklátur Guðrúnu fyrir lífgjöfina, heldur dáðist að henni fyrir að hafa náð að hreyfa við hugum og hjörtum fólksins í sveitinni. „Enn eru þó sumir sem myndu glaðir sjá mig brenna,“ sagði hann, „og sýslumaður gefst ekki upp svo glatt. Hann mun leita leiða til að hefna sín. En þegar hann snýr aftur hingað verður ekki jafnauðvelt að leika á fólkið.“ „Þá þarf hann líka að mæta mér,“ sagði Guðrún og afi hló. „Já, elsku barnið mitt, og ekki myndi ég vilja standa í hans sporum!“ Einmitt þá var barið að dyrum og móðir hennar tók andköf þegar hún sá hver stóð fyrir utan. Maddama Halldóra sjálf. Hún hafði ekki sést meðal fólksins svo mánuðum skipti og margir töldu hana jafnvel af. En hún virtist nægilega hress til að ganga alla leið til þeirra í fylgd herra Péturs. „Megum við stíga inn fyrir?“ bað hann auðmjúklega og leiddi konu sína inn um dyrnar. Hún var fínt klædd og bar sig vel, þótt hún væri þreytuleg
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=