Arfurinn

89 Hann beit fast á neðri vörina og reyndi að hugsa skýrt. Hann varð að komast á Snæfellsnes. Hann varð að halda leiðangrinum áfram. Einhvern veginn. Hann starði stíft fram fyrir sig. Á legsteininum stóð: Þetta var skrýtin áletrun. Og gat verið að steinninn væri fjögur hundruð ára? Hann virtist vera gamall, en kannski ekki svo gamall. Hannes vissi samt ekki alveg hvernig fjögur hundruð ára gamlir legsteinar litu út. Friðsemd. Það var einkennilegt nafn. Hann var næstum alveg viss um að hann hafði heyrt það áður. Friðsemd? Það var örugglega engin í skólanum sem hét þetta. Kannski hafði hann lesið þetta í einhverri bók.