Arfurinn

80 að eldurinn læsti sig um hana alla. Maður þarf að stilla bókinni upp á alveg sérstakan hátt til að þetta gangi. Hannes var búinn að horfa á myndböndin. Hann kunni að brenna bók. Álfrún kunni að fara með eld. Þetta hefði átt að vera lítið mál. Hefði átt. – Það er eins og kveikivökvinn bara … festist ekki við hana, sagði Álfrún ergileg. – Kannski getum við bleytt eitthvað annað í vökvanum og kveikt svo í því? spurði Hannes. Ef við náum að koma upp dálítið góðum loga í einhverjum pappír eða einhverju, þá ætti sá eldur að berast í bókina? En það skipti engu máli hvað þau gerðu. Það kviknaði bara alls ekki í bókinni. Það eina sem þeim tókst að brenna var smurbók grænu druslunnar. –Andskotinn, tautaði Álfrún. Þetta á ekki að vera svona. Þetta passar bara ekki. – Þessi bók er ekki eins og venjulegir hlutir, sagði Hannes. Hann fann það djúpt í brjóstinu að þessi bók myndi bara brenna á Snæfellsnesi á sumarsólstöðum eins og Guðvarður hafði sagt fyrir um. Hann sparkaði í stóran stein og leit til himins. Það var komið kvöld og flugvélin hans átti að fara eftir tólf klukkutíma. Hann yrði ekki um borð.