Arfurinn

73 16. aldar handrit, ég sé þarna nokkra galdrastafi sem ég man hreinlega ekki eftir að hafa séð áður og það er heil- mikill texti þarna – hvað sagðirðu að handritið væri margar síður? – Ég sagði það ekki, sagði Hannes. En takk fyrir hjálp- ina – það er fínt að vita að þetta sé sem sagt svona galdra- dót. Rosa gamalt galdradót. – Bíddu! hrópaði maðurinn. Svona lagað á alls ekki heima á einkaheimilum, forvörðurinn okkar þarf að kom- ast í þetta og við verðum að varðveita handritið í neðan- jarðarhvelfingunni hérna undir háskólanum! Halló?! Hannes skellti á. Það síðasta sem hann þurfti var fleira fólk sem var alveg að missa sig yfir því að það yrði að eignast þessa bók. Maðurinn yrði ekki glaður ef hann vissi að Hannes ætlaði að kveikja í henni. Hann yrði samt sennilega enn þá minna glaður ef þessi neðanjarðarhvelfing hans og háskólinn sem sat ofan á henni myndi sökkva ofan í jörðina eins og húsið hans Guðvarðar hafði gert. – Álfrún, við verðum bara að reyna að brenna bókina strax, sagði Hannes. Þótt við séum ekki á réttum stað. Og ekki á réttum degi. Ertu nokkuð með kveikjara?