Arfurinn

72 – Já, góðan daginn, ég er hérna með bók sem ég ætlaði að spyrja um, sagði Hannes í símann. – Er þetta fyrir heimaverkefni? spurði maðurinn sem hafði svarað, frekar áhugalaus. Hannes leit um öxl og horfði á reykinn stíga upp af bensínstöðinni. – Nei, sagði hann. Þetta er ekki fyrir heimaverkefni. Ég fann gamla bók heima hjá … heima hjá afa mínum. Og ég var að pæla hvernig bók þetta væri. – Ertu búinn að spyrja á skólasafninu? spurði maðurinn í símanum. Hann hljómaði eins og hann væri að borða rækjusamloku um leið og hann talaði. – Sko, í fyrsta lagi er sumarfrí núna og í öðru lagi er þetta ekki þannig bók. Þetta er meira eins og bækurnar sem þið eruð með. Má ég kannski fá netfangið þitt svo ég geti sýnt þér? Maðurinn gaf Hannesi netfangið sitt og Hannes sendi honum mynd af bókinni án þess að rjúfa símtalið. – Jú, bíddu, þetta er að koma, muldraði maðurinn í gegnum rækjusamlokuna. Svo kom þögn í símann. – Guðrún! gólaði maðurinn. Þú þarft að koma hingað. Strax! – Halló? sagði Hannes í símann. Ég hef ekkert mjög mikinn tíma en getur þú nokkuð sagt mér hvað þetta er? – Ekki mikinn tíma? sagði maðurinn æstur. Hann var greinilega hættur að borða rækjusamlokuna. Nei, þú þarft að koma hingað strax með handritið. Þetta er sennilega