Arfurinn

5 LOFORÐIÐ Hann var óumdeilanlega dáinn. Þótt kæfandi lyktin af blómunum, allar smurðu flatkökurnar og taugaveiklaði út- fararstjórinn hefðu ekki komið til hefði Hannes alltaf verið alveg viss um að Guðvarður væri dáinn. Hann fann það djúpt innan í sér. Hannes sat við borð aftast í salnum og nartaði í brauð- tertu. Allt í kring var fullt af fólki sem lét eins og það væri á ættarmóti. Galaði hátt yfir salinn hvert til annars, faðm- aðist og kysstist eins og það væri frábært að vera þarna öll saman. Eins og ástæðan fyrir því að þau væru þarna væri ekki sú að Guðvarður var dáinn. Hannes var ekkert skyldur Guðvarði. Ekki í alvörunni, jafnvel þótt Guðvarður hefði einu sinni skráð sig inn í Íslendingabók og sýnt Hannesi sameiginlega formóður þeirra sem var fædd 1632. Þeir veltu fyrir sér hvernig kona þessi, Friðsemd, vinnukona í Skálholti, hefði eiginlega verið. Og úr hverju hún hefði dáið, 19 ára gömul. Það var mjög skrýtið að hugsa um að einhver sem hefði verið langa, langa, langa, langa, langa, langa, langa, langa- amma (eða eitthvað svoleiðis) þeirra beggja hefði bara orðið 19 ára. Sérstaklega þegar Guðvarður var sjálfur svona eldgamall. En þótt Hannes og Guðvarður hefðu bara verið jafnmikið skyldir og næstum allir aðrir Íslendingar fannst Hannesi