Arfurinn

114 því hann heyrði núna að allir voru að klappa. Klappa fyrir honum. Hannes staðnæmdist á miðju sviðinu eins og Jörgen hafði sagt honum að gera. Hann pírði augun á móti ljósinu. – Välkommen! var sagt fyrir aftan kastarana. – Takk fyrir, svaraði Hannes á ensku. Takk fyrir að leyfa mér að vera síðastur. Hann fann hjartað berjast í brjóstinu á sér og fingurnir voru sveittir. Vonandi ekki svo sveittir að þeir myndu renna á nótna- borðinu. – Það var nú bara sjálfsagt, í ljósi aðstæðna, sagði rödd- in fyrir aftan ljósin. Og svo voru nú líka fleiri en þú seinir, þetta er allt dálítið á eftir áætlun hjá okkur. Já, það var svo sannarlega allt á eftir áætlun. Ekki bara á Evrópumóti ungra tónsnillinga, heldur eiginlega um allan heim. Flestir keppendurnir höfðu komið seint þar sem það voru miklar raskanir á flugsamgöngum síðustu daga vegna eldgossins á Íslandi. Það hafði sett allt úr skorðum. Jörgen hafði trúað Hannesi fyrir því að það hefði þurft að kalla inn jógakennara frá allri Suður-Svíþjóð til að að- stoða ungu tónsnillingana við að takast á við stressið sem þessu fylgdi. Allir keppendurnir höfðu komist úr jafnvægi við þessa óheppilegu byrjun á keppni sem þeir höfðu allir stefnt á síðan þeir voru bara pínulitlir tónlistarnemendur.