Arfurinn

104 Hann var ekki góður í því að berjast. Hann spilaði stundum fótbolta en hann var oftast bara inni að æfa sig á píanóið. Sumir skólafélagar hans voru að æfa taekwondo eða eitthvað svoleiðis – en Hannes kunni ekkert slíkt. Það eina sem hann þurfti að gera núna var að passa bókina. Það var það eina í veröldinni sem skipti máli. – Komdu, stubbur, hrópaði tröllvaxinn björgunarsveit- argæi og henti Hannesi hálfpartinn aftur inn í kirkjugarð- inn og frá mesta hamaganginum. Hannes lét ekki segja sér það tvisvar – hann forðaði sér. Hann hjúfraði sig niður á bak við legstein Friðsemdar og hugsaði um það sem stóð á honum. Hel myndi ekki fá sitt í dag. Hel myndi ekki fá þessa bók. Björgunarsveitarfólkið var ótrúlegt. Það barðist og slóst og öskraði – þótt enginn virtist alveg vita við hvern var verið að slást. Það var erfitt að koma auga á þetta svarta – það eina sem Hannes sá vel var konan í fína kjólnum. Núna stóð hún fyrir utan hópinn, uppi á hól í kannski hálfs kílómetra fjarlægð. Hún fylgdist með. Hannes gat ekki séð hvernig hún var á svipinn en hann óttaðist að hún væri að horfa á hann. Hann vogaði sér að kíkja yfir legsteininn á slagsmálin. Það sem hann sá kom á óvart. Björgunarsveitin var að … vinna. Það voru miklu færri svartir skuggar en áðan. Það var greinilega ekkert sem gat staðið í vegi fyrir íslenskri björg- unarsveit! Hann reyndi að koma auga á Álfrúnu en sá hana ekki. Hann sá hins vegar rauðklædda veru tæma úr heilu