54 nær. „Þið verðið keyrð heim núna,“ sagði hann hvasst. „Við tökum enga áhættu. Takk fyrir ykkar framlag. Við vitum ekki hverjir þetta eru og ...“ „Nei,“ sagði Úlfur og kom sjálfum sér á óvart. Hann stóð upp: „Afsakið,“ sagði hann svo og settist. Hann skammaðist sín. Yfirmaðurinn leit ákveðinn á hann og það dugði. „Við megum engan tíma missa.“ Úlfur og Amina stóðu á fætur og þeim var fylgt út í lögreglubíl. „Við búum næstum því hlið við hlið, rétt hjá MH,“ sagði Úlfur. „Bara hinum megin.“ Hann reyndi að fela það að hann væri pirraður, þreyttur og sorgmæddur. Innst inni fann hann samt fyrir von. Innsæið hvíslaði að honum en þegar hann var ekki í góðu jafnvægi vissi hann ekki hverju hann átti að trúa. Amina og Úlfur hvísluðust á í lögreglubílnum og Amina kinkaði kolli. „Þið getið sótt hjólin ykkar á morgun,“ sagði lög-
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=