Trunt, trunt og tröllin - rafbók

34 Draugar Brúðkaupsdagurinn Um morguninn brá mönnum illa við er þeir sáu brúðgumann mjög óglaðan og sem óttasleginn eða kvíðandi í stað þess er þeir áttu von á að sjá hann fjörugan, glaðan og gott hugsandi um brúðkaupið. En enginn vissi hvað slíku mundi valda. Loksins fór presturinn sem átti að gefa hann saman við konuna að spyrja hann hví hann væri svo hnugginn og þá sagði hann presti að hann ætti von á gestum sem hann væri hræddur um að lítil veisluprýði mundi að þykja. Síðan sagði hann presti alla söguna, hvað hann hefði talað fyrr við gröfina og svo hvað hann dreymdi. Prestur kvað hann ekki skyldi það hræðast. – Og mun ég, mælti hann, svo um sjá að þetta verði þér ekki að meini og var betur þú sagðir mér hið sanna. Nú sagði prestur svo fyrir að tjalda skyldi litla stofu, setja þar borð og bekki og búa vel um. Síðan lét hann setja þangað flöskur og staup og það fyllti hann af vígðu vatni. Svo lét hann setja á borðin diska og allt það er til máltíðar þurfti en diskana fyllti hann með vígða mold . Svo var settur til maður að hafa gát á þegar hinir ókunnu boðsmenn kæmu og vísa þeim til sætis í fyr- nefnda stofu og í það mund er fólk settist til borða komu tólf menn stórir vexti og var einn stærstur og gekk sá fyrir og helst gengu þeir þar sem skjól var eða skugga bar á. Var þeim þá vísað til sætis og það þáðu þeir. Svo var hellt á staup fyrir þá og þeir drukku vígða vatnið. Síðan sátu þeir þar um daginn með glöðu yfirbragði , borðuðu moldina og drukku vatnið en ekki töluðu þeir orð og um kvöldið stóðu þeir undan borðum, hneigðu sig hæversklega og gengu burtu og þótti þessi atburður hinn kynlegasti. En þó sumum þættu þeir geigvænlegir varð koma þeirra engum þar að meini. Átu þeir moldina og drukku vígða vatnið en sögðu ekki orð.