Markviss málörvun

57 Bráðum fæðast lítil lömb, leika sér og hoppa. Með lítinn munn og litla vömb lambagras þau kroppa. Við skulum koma og klappa þeim kvöld og bjartar nætur, reka þau að húsum heim, hvít með gula fætur. Lambið hún litla Móra, lengi á hún að tóra, þar til hún fæðir fjóra fallega dilka stóra. Sungu með mér svanur, örn, smyrill, kría, haukur, keldusvín og krummabörn, kjói og hrossagaukur. Krummi gamli er svartur, og krummi er fuglinn minn. Krunkið eru söngvar hans um sólina og himininn. Krakkar út kátir hoppa úr koti og höll, léttfættu lömbin skoppa um laut og völl. Smalar í hlíðum hóa sitt hvella lag. Kveður í lofti lóa svo léttan brag. Vetrarins fjötur fellur þá fagnar geð. Skólahurð aftur skellur og skruddan með. Sóleyjar vaxa í varpa og vorsól skín. Velkomin vertu, harpa, með vorblóm þín. Kalt var mér á minni hendi á mánudaginn, mátti ég róa suður á land á þriðjudaginn, hafði með mér hettu grá á miðvikudaginn, hvergi fékk ég að sauma hana á fimmtudaginn, saltaði ég niður fiskinn á föstudaginn, rauðseyddi ég mjólkina á laugardaginn, sykur bar ég á sperðilinn á sunnudaginn. Einu sinni var karl og kerling í koti. Þau áttu sér kálf. Þá er sagan hálf. Hann hljóp út um víðan völl. Þá er sagan öll. Einu sinni var kóngur og drottning í ríki sínu. Þau áttu sér kálf. Þá er sagan hálf. Þau áttu sér fagra höll. Þá er sagan öll. Hann Kalli átti káta mús, þau leigðu saman lítið hús. Hann hélt að músin væri veik og gaf henni sultu og grísasteik. En músin virtist meira veik, hann gaf henni kryddaða kattarsteik. En verst ef músin væri dauð, hann varð að reyna vínarbrauð. En út hljóp músin mjög svo spræk og hoppaði yfir lítinn læk. Og ei var músin alveg mát, hún geystist oní gamlan bát. Hann Kalli krækti í aðra mús og kallaði hana angurlús. Og síðan ekki söguna meir, hún sjálfsagt lifir þar til hún deyr. 2C