71 hverfur Úlfhildur heldur áfram ferðinni og sýnist vinnumanni sem hún nú haldi niður í jörðina og verður dimmt mjög þar sem hún fer Getur þó vinnumaður séð til hennar og heldur alltaf á eftir Þau halda nú lengi áfram ferðinni þangað til smátt og smátt fer leiðin að verða bjartari Loksins koma þau á slétta og fagra völlu og voru þeir svo fagrir og blómlegir að vinnumaður hafði aldrei séð svo fallegan stað Beggja megin vegarins var alþakið af fögrum blómum og voru grundirnar ljósbleikar á að líta þegar sólin skein á fíflana og aldinin Sauðahjörð reikaði um flatlendið en stundum reif hún í sig blómin með áfergju Náttúran var yfirhöfuð íklædd hinum fegursta búningi Á þessu graslendi miðju stóð fögur höll og virtist vinnumanni það vera konungshöll svo var hún skrautleg til að sjá Þangað gekk Úlfhildur og inn í höllina En vinnumaður stóð í afkima fyrir utan Hjá höllinni stóð kirkja og var það fögur bygging Þegar lítil stund er liðin kemur Úlfhildur út úr höllinni íklædd drottningarskrúða og hefur gullhring á hverjum fingri Hún ber barn á handlegg sér en við hina hlið hennar gengur maður með kórónu á höfði og klæddur konungsskrúða Ímyndar vinnumaður sér að þetta sé kóngur og drottning Þau gengu í kirkjuna og fylgdi þeim mikill fjöldi fólks sem allt var einkar vel búið og var gleðisvipur á öllum Vinnumaður gekk nú að kirkjudyrunum og sá hann enginn og Úlfhildur vissi heldur ekkert af honum Í þessu bili var tekið til messu og mátti heyra fallegar hörpur og fallegan söng Barnið sem Úlfhildur hélt á varð óspakt um messuna og hljóðaði Léði hún því þó einn gullhring af hendi sinni en barnið fleygði honum fram eftir kirkjugólfinu svo vinnumaður gat náð hringnum Þegar messan var úti gengu allir úr kirkju og Úlfhildur með hinum velklædda manni inn í höllina og sýnist þá vinnumanni vera sorgarsvipur á öllum Að stundarkorni liðnu kemur Úlfhildur í sínum fyrra búningi, gengur frá höllinni og flýtir sér Hún fer veginn sama sem hún kom og vinnumaður á eftir Er ekkert frá sagt fyrr en þau koma að vatninu og leit vegurinn eins út að vatninu eins og fyrr er frá sagt Við vatnið gnýr hún glófana og þá kemur brúin og ganga þau hana yfir vatnið Þá gnýr hún glófana aftur og brúin hverfur Í þessum svifum flýtir vinnumaður sér á undan Úlfhildi heim og háttar en hún kemur á eftir og háttar líka og er þá rétt komið undir dag Úlfhildur leysir frá skjóðunni Nú dagar og fer fólk á fætur Þá mælti húsfreyja við Úlfhildi að nú yrði hún að fara til kirkju í dag Þá gegnir vinnumaður og segir að hún þurfi víst ekki að fara til kirkju í dag því hún hafi verið við kirkju í nótt – Mæltu manna heppnastur ef þú getur sannað, mælti Úlfhildur Segir þá vinnumaður alla sögu hvernig til hafi gengið um nóttina og sýnir gullhringinn til merkis Nú verður Úlfhildur glöð mjög og segir frá hvernig á standi fyrir sér Hún kveðst vera drottning úr álfheimum, segist hún hafa yrst við kerlingu en hún í afkima: í skoti eða horni afsíðis óspakt: óþægt, lét illa hafa yrst: orðið sundurorða.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=