127 32. Neyttu meðan á nefinu stendur Sögugluggi Einu sinni var kóngur og drottning í ríki sínu og karl og kerling í koti sínu. Einu sinni keyptu þau sér tunnu fulla af smjöri sem þau ætluðu að hafa til vetrarins. En nú urðu þau í vandræðum með það hvar þau ættu að geyma tunnuna svo ekki yrði stolið úr henni. Loksins kom þeim saman um að fá hana geymda í kóngsgarðinum. Gekk þeim vel að fá það og tók kóngur hana til geymslu. Gengu þau sjálf frá tunnunni og bundu yfir. Leið nú fram undir haustið. Fór þá kerlinguna að langa í smjörið og hugsar hún sér undir eins upp ráð til þess. Einn góðan veðurdag er hún snemma á fótum, kemur hún þá inn og segir karli sínum að það sé kallað á sig í kóngsríkinu til að halda þar barni undir skírn og verði hún því að fara burtu þangað. Karl segir að það sé svo sem sjálfsagt. Býr nú kerling sig í allramesta snatri og fer í kóngsríkið. Segir hún þar að hún eigi að sækja smjörögn í tunnuna og var því trúað svo henni var hleypt þar inn sem tunnan stóð. Tók kerling nú gott borð af tunnunni. Síðan fór hún heim. Þá spyr karlinn hvað barnið hefði heitið í kóngsríkinu. Kerling segir: – Borða heitir burðug mær. Þegar kerling var nú búin með það sem hún hafði tekið af smjöri segir hún við karlinn: – Kallað er í kóngsríkinu enn. Karl spurði á hvern og til hvers. – Á mig til að halda barni undir skírn, segir hún. – Far þú þá, segir karl. Kerling fer og segir sem fyrr að hún eigi að sækja smjör í tunnuna. Tekur nú kerling ofan í miðja tunnu. En þegar hún kom heim spurði karlinn hvað barnið héti. Kerling segir: – Miðja heitir mikil snót. Þegar kerling er búin með þetta smjör segir hún við karlinn: – Kallað er í kóngsríki enn og er ég enn beðin að koma og halda þar barni undir skírn. – Far þú þá, segir karl. Kerling fer og segist eiga að sækja smjör. Tók borð: auða bilið frá yfirborði smjörsins upp að brún tunnunnar snót: stúlka
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=