122 Ævintýri mátt ekki upp ljúka þótt einn lykillinn í kippunni gangi að henni og býð ég þér þar sterkan varnað á Helga tók við lyklakippunni og mælti: – Vel hefur þú nú gert að þú vilt ekki gera neina svívirðingu til mín og það annað að þú trúir mér fyrir að ganga frjálslega um allt þitt Enda nálgast sá tími að betra mun að ég kynnist híbýlaháttum þínum fremur en orðið er En með því þú segist bráðum munir gera brúðkaup til mín held ég mér veiti ekki af að þrifa til og koma betur fyrir í hellinum en nú er og skal ég byrja það starf þegar á morgun Síðan leggjast þau til svefns og sofa af um nóttina Fundnar systur Daginn eftir fer risinn burt sem hann var vanur en Helga að skoða í hirslur hans Þegar hún hefur lokið því fer hún að dyrum þeim sem fyrr er frá sagt að hundurinn lá oft við Ber hún að þeim lykil þann sem einn var eftir á lyklakippu karls og sem hann hafði bannað henni að beita og lýkur þeim þegar upp með honum Þegar hún kemur inn finnur hún þar báðar systur sínar hungraðar, horaðar og mjög að þrotum komnar Hún leysir þær og hressir við sem hún hefur best föng á Síðan segja þær henni af sinni ævi hjá risanum og það með að hann hafi viljað þröngva þeim til að eiga sig og af því þær hafi ei viljað það hafi hann sett þær í afhelli þenna og pírt í sig mat einungis til að treina í sér lífið Eftir það mælti Helga: – Nú verður skjótt ráða að leita og er það mitt ráð að ég ætla að koma ykkur héðan hvað sem um mig verður á eftir Ætla ég að láta risann bera ykkur í belg einum heim til karls og kerlingar en láta þar utan með og ofan á roðarusl og matarleifar risans Síðan tekur hún belg einn mikinn og lætur þær fara þar ofan í en treður í kringum þær matarúrgangi risans, reisir svo belginn upp við hellisvegginn Um kveldið er risinn kom heim var Helga mjög angráð og armædd Gekk risinn þá á hana hvað að henni gengi En hún sagði að til þess bæri það að hún væri þreytt eftir dagserfiðið og annað hitt að hún vissi að foreldrar sínir mundu ekki eiga nokkra matbjörg í húsi sínu en hún hefði allsnægtir Karli gekkst hugur við kveinstafi hennar og hélt að úr því mundi mega ráða Helga sagði: – Ég hef hugsað um það í dag hvernig þú gætir með minnstum skaða þínum bætt úr nauðþurft foreldra minna Held ég að þér væri minnst eftirsjá í afgangsleifum af mat þínum á málum því þær hafa legið hér og hvar um hellinn eins og hráviði þangað til nú að ég hef tínt þær saman og látið nokkuð af þeim í belg þenna Og væri foreldrum mínum píra: deila út í smáskömmtum, gefa smátt angráð: sorgmædd, döpur armædd: hrygg gekk risinn þá á hana: þaulspurði hana, hvað eftir annað gekkst hugur við (hér): snúast hugur, skipta um skoðun
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=